Een wandeling met gedeputeerde dhr. Olthof en de adviseur wegen van de provincie Noord-Holland.

Tekst door: Yvonne en Celia Oostermeijer

15 oktober is de jaarlijkse dag van de witte stok. Op verschillende plaatsen in Nederland kunnen mensen ervaren hoe het is om zich m.b.v. een taststok en een simulatiebril (blind of slechtziend) door het verkeer te bewegen.

Daaruit is het idee geboren om mijnheer Olthof, gedeputeerde van de Provincie Noord-Holland, uit te nodigen voor een gesprek en hem te laten ervaren hoe het is om als blinde/slechtziende persoon de randweg, de N512, bij Egmond-Binnen over te steken.

Yvonne Oostermeijer heeft het syndroom van Usher, zij is bijna blind en zeer slechthorend. Zij is een van de vele mensen met een beperking, die deze onoverzichtelijke en onveilige randweg niet durft over te steken. Zij moet altijd leunen op de begeleiding van andere mensen en dat belemmert haar in haar zelfstandigheid.
Haar vrouw Celia zet zich in voor mensen met een beperking. Samen zijn zij leden van de pas opgerichte werkgroep ‘Iedereen doet mee’.

Op 22 december was het zover. Dhr. Olthof kwam, samen met de adviseur wegenbouw. Deze adviseur is betrokken bij alle wegen, groot en klein in de provincie Noord-Holland. Hij adviseert, coördineert en controleert alles met betrekking tot het beste onderhoud en de optimale inrichting van de infrastructuur.

We hadden slechts een uur de tijd, maar we hebben dit uur zo goed mogelijk benut. We hebben het gesprek breder ingezet, van alleen visueel beperkte mensen naar alle mensen met een visuele, auditieve, lichamelijke, geestelijke beperking en ouderen.
Celia bracht het VN-Verdrag Handicap onder de aandacht en gaf het uitgeprint mee.
Dit verdrag verplicht de Overheid om zich in te spannen voor mensen met een beperking, zodat zijn op álle gebieden, volwaardig mee kunnen doen in de maatschappij.

Dhr. Olthof legde uit, dat randwegen begin jaren ’80 werden aangelegd als oplossing voor de veiligheid en het ontlasten van de dorpen. De doorstroming van het verkeer stond toentertijd op no. 1.
Er is echter veel veranderd. Vooral in de kustplaatsen wordt veel gerecreëerd aan de overkant van de provinciale wegen. De doorstroming van het verkeer heeft daardoor niet altijd meer de eerste prioriteit.
De Provincie heeft besloten zich te verdiepen in de problematiek rond deze wegen. ‘We gaan bij alle oversteken kijken hoe die veiliger kunnen. Een kant en klare oplossing is echter niet 1-2-3 voorhanden. Er moet goed over nagedacht worden.’

We waren het er met elkaar over eens dat een rotonde weliswaar het verkeer afremt, maar dat voetgangers (en zéker ouderen of mensen met een beperking) niet veilig over kunnen steken, omdat verkeer op een rotonde, buiten de bebouwde kom, voorrang heeft. En stopt iemand tóch voor een voetganger, dan moet de automobilist die erachter rijdt vol op de rem trappen.
Het is echter ook niet gebruikelijk om ‘zomaar’ een stoplicht (met rateltikker) te plaatsen. Celia: Ik wees op de rotonde in Egmond aan den Hoef, waar op geringe afstand een stoplicht geplaatst is. Laatstgenoemde is bestemd voor het oversteken van een lijnbus, die weliswaar moet invoegen op een 80 km weg. (wat zonder stoplicht te onveilig is) Toch blijf ik van mening: Het oversteken van een lijnbus mag niet belangrijker zijn dan de veiligheid van voetgangers die oversteken. We kunnen ook ‘out of the box’ denken.

In de stromende regen (petje af voor dhr. Olthof en adviseur) liepen we vervolgens naar de oversteekplaats ter hoogte van de Sint Adelbertusweg.
Beide heren liepen tegelijkertijd met een taststok en een simulatiebril op. Het stukje Sint Adelbertusweg durfden zij met aanwijzingen, heel voorzichtig, te lopen. Maar de randweg oversteken was een ander verhaal. Celia heeft hen om beurten naar het middengedeelte van de weg begeleid en daarna naar de overkant. Yvonne bleef met haar blindengeleidehond bij de Sint Adelbertusweg wachten. Zij durfde de oversteek niet aan.

Beide heren vertelden dat zij, vooral op het middengedeelte, moeite hadden met de oriëntatie. Zij konden niet horen of het verkeer vóór of achter hen langsreed. Mijnheer Olthof gaf aan dat hij geen idee had waar hij was en dat hij even de simulatiebril moest afdoen. De adviseur vertelde dat het hem heel veel energie kostte.
Onderweg terug (‘zonder beperkingen’), hebben we nogmaals gesproken over het VN-Verdrag Handicap. En dat het voor mensen zonder beperking al lastig is, maar voor mensen met een beperking of voor ouderen niet mogelijk is om zelfstandig en veilig naar de overkant te komen.
Dhr. Olthof gaf aan dat hij er nu een heel andere kijk op heeft gekregen. Hij beloofde dat we na het onderzoek een terugkoppeling gaan krijgen over de mogelijkheden.